अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते.

 अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते.

        देशात महापुरुषाच्या नावाने काम करणाऱ्या चळवळीला साध्य अपयश येत आहे. कारण कार्यकर्त्यांचा व नेत्यांचा अहंकार सर्वांना एकत्र येऊ देत नाही. त्यामुळेच चळवळीला अपयश येत आहे.हे कोणी मान्य करीत नाही.म्हणूनच कार्यकर्त्यांची आणि नेत्यांची अशी भावना झाली आहे की होऊ शकत नाही.स्वताचा अहंकार बाजूला ठेवत नाही पण अपयशाची करणे सांगत सुटतात.कोणाचाही द्वेष करण्याची सवय जीवनात कोणतेही सुख मिळवू देत नाही. ही सवय आपली मानसिक शांती भंग करते.तुम्ही कधी कधी जास्त स्पष्ट बोलता. त्यामुळे लोक तुमच्या पासून दुरावतात.पण त्यांना तुमच्या बोलण्याचा अर्थ कळेपर्यंत त्याची वेळ निघून गेलेली असते.

     समाजाला एकत्र करण्यासाठी प्रथम कार्यकर्त्यांना एकत्र केले पाहिजे.तरच समाज एकत्र येऊ शकतो.अन्यता कार्यकर्ते समाजातील लोकांत गैरसमज निर्माण करत.गेले पंधरा दिवस मी भिक्खुनी आर्या संघमित्रा,आर्या भिमकन्या आणि आर्या कल्याणी यांना घेऊन भांडूप विभागातील नगरा नगरात फिरत आहे.धम्म जाणणाऱ्या धम्म उपासक,उपासिका यांच्या घरी जाऊन भिक्खुनी संघाला बुद्ध विहार परिसरात निवास्थान बांधकामासाठी आर्थिक मदत गोळा करीत आहे.त्यावेळी भेटणारा समाज बांधव,कार्यकर्ता हा अपयश,अहंकार यावरच चर्चा करण्यावर भर देतांना दिसत होता.लोक बरोबर नाहीत,लोक स्वार्थी आहेत.ते ठीक आहे आपण काय करतो त्याला शक्य ती मदत करा एवढेच त्यांना सांगत असतांना ते दुसऱ्यांचे च सांगत होते.म्हणूनच माझे त्यांना सांगणे होते,अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते.

       प्रत्येक माणसांच्या आयुष्यात दोनच गोष्टी पाहीजेत.एक कुटूंबाचे प्रेम आणि दोन काही प्रेमळ व्यक्तींची साथ.अगदी तुमच्यासारखी,वाचका सारखी.आधाराची अपेक्षा नकळत माणसाला अपंग बनवून जाते. अंथरुणावर रात्री झोपताना उद्याची चिंता भासली की, समजून जायचं आयुष्य जबाबदारीच्या पायऱ्या चढत आहे.तेव्हा अपयश,अहंकार विसरला पाहिजे.तरच सुख मिळू शकते.अन्यता शांत झोप लागत नाही.

        शाळेतील पुस्तकातील धडा वाचून पाठ करावा लागतो,तेव्हा लक्षात राहते.पण कुटुंबातील धडा तर लहान मुलांकडून शिकता येतो, तो घेतला पाहिजे. की,जे लहान मुल आपल्या हातून मार खाते तेच मार खाऊन, परत आपल्यालाच बिलगतात. त्यातून खूप काही शिकण्यासारखे आहे.म्हणूनच नाती जपत चला.कारण,आज माणूस एवढा,एकटा पडत चालला की, कुणी फोटो काढणारा पण नाही. सेल्फी काढावी लागते. ज्याला लोक फॅशन समजतात. प्रत्येक व्यक्ती आपल्या जीवनात काही ना काही उद्देशानेच येत असतो. कोणी आपल्याला केवळ अजमावून जाते. कोणी आपल्याला ज्ञान देऊन जाते. कोणी वापर करून जाते. तर कोणी जगण्याचा खरा अर्थ शिकवून जाते. 

     निसर्गाने माणसाला घागर भरून सुख दिलं. अन् एक थेंब दुःखाचा दिला. तर माणूस सुखाची नाही, तर दुःखाचीच चव सांगत बसतो. घागर भर सुखाला विसरून जातो. चांगल्या लोकांचं एक वैशिष्ट्य असते, त्यांची आठवण काढावी लागत नाही. ते कायम आठवणीतच राहतात. खोटेपणाचे मुखवटे घातलेली माणसं ही कधीच कुणाची नसतात. ती असतात फक्त आणि फक्त त्यांच्यातल्या स्वार्थी अन् लोभी वृत्तीची. आयुष्यात येणारी प्रत्येक व्यक्ती कळत,नकळत काही तरी शिकवून जाते. काही कसं वागायचं ते शिकवतात. तर काही कसं जगायचं ते शिकवतात. रोजचा उगवणारा नवा दिवस हा आपल्या मनाप्रमाणे रोजच उगवेल असे नाही. मात्र उगवणाऱ्या प्रत्येक नव्या दिवसात आपल्या मनासारखं काही ना काही निश्चितच ऊगवलेलं असेल.त्यासाठी अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते.

         एखादे वेळेस आपण स्वत: जरी आनंद निर्माण करु शकलो नाही. तरी हरकत नाही. मात्र दुसऱ्यांच्या आनंदात अगदी मनपासुन हसतमुखाने सहभागी होऊन त्यांचा आनंद द्विगुणीत करा. तुमचा आनंद आपोआप शतपटीने निर्माण होईल. सुख हे उमलणाऱ्या फुलासारखं असावं. जे दररोज उमलत राहावं आणि दुःख हे गळणाऱ्या पानासारखं असावं. जे क्षणात निघून जावं. आयुष्यात काहीही असो  स्वकर्तृत्वावर मिळवण्याचा प्रयत्न करा. कारण त्याची किंमत स्वतःला ही राहील, आणि इतरांना ही. प्रतिष्ठा आणि धनाशी जोडलेली माणसे नेहमी तुमच्या पुढ्यात उभी राहतील. पण जी माणसे तुमची वाणी विचार आणि आचरणाशी जोडलेली असतील. ती सदैव तुमच्या पाठीशी उभी असतील. वेळ निघून गेल्यावर सुचलेला विचार आणि पिके जळून गेल्यावर पडलेला पाऊस यांची किंमत सारखीच असते.म्हणूनच अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते.

       माणसाने भितीमुळे डोळे बंद केले म्हणून संकट जात नाही. आणि संकट आल्या शिवाय माणसांचे डोळे उघडत नाहीत. प्रत्येक माणसाने राग आल्यावर थोडं थांबले आणि चूक झाल्यावर थोडं नमले. तर जगातल्या सर्व समस्या दूर होतात. आपल्या मागे प्रामाणिक राहणारी लोक, फार कमी असतात. पण जी असतात ती आयुष्यभरासाठी आपली असतात. नुसतंच आपलं म्हणून नाही चालत. आपल्यानी आपल्याला मनापासून आपलं समजावं लागतं. निसर्गाने दिलेले दान डोळे आणि भावनिक स्पर्श,शब्दांपेक्षा छान बोलतात. अट एकच समोरच्याला ते समजुन घेण्याच्या भावना असल्या पाहीजेत. शब्दांनाही स्वतःचे असे तापमान असते. ते कोणत्या वेळी कसे वापरले जातात.यावरून,कळते की ते शब्द जळणार आहेत,की थंडावा देणार आहेत.

     आयुष्यातील काही गोष्टी कब्बडीच्या खेळाप्रमाणे असतात.तुम्ही यशाच्या रेषेला हात लावताच,काही लोक तुमचे पाय पकडायला सुरवात करतात.शांततापूर्ण आयुष्याचे दोन नियम आहेत.अपयशाचे दुःख हृदयापर्यंत पोहोचवु द्यायचे नाहीत.आणि यशाचा अहंकार मेंदूपर्यंत जाऊ द्यायचा नाही.मग तुम्ही सर्व क्षेत्रात यशाची शिखर चडत पुढे जाता.मागे उरतात ते फक्त कष्ट,त्याग,जिद्धीने केलेल्या संघर्षाच्या आठवणी.त्यांची नोंद ठेवली तर त्यांचे प्रेरणादायी पुस्तक तयार होऊ शकते.अन्यता अपयश,अहंकार हा न विसरता विसरता येत नाही.म्हणूनच अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते. समाजात रहा समाजापासून स्वताला वेगळे मोठे समजू नका.तोच समाज सुखा दुखात सहभागी होऊ शकतो.पैसा,सोने चांदी,गाडी,बंगला कुठेच कमी येणार नाही.त्याचा वापर करून सुख आनंद घेता आला पाहिजे.म्हणूनच प्रत्येक माणसांने प्रथम अपयश,अहंकार विसरा तरच सुख मिळू शकते.

सागर रामभाऊ तायडे,९९२०४०३८५९,भांडूप,मुंबई.